Hallow pumpkins - ฟูมฟัก

เมื่อข้าพเจ้าไปสอนหนังสือที่ญี่ปุ่น ในหอพักอาจารย์มีลูกๆของอาจารย์ญี่ปุ่นหลายคนนับได้เกินสิบกว่าคน เหล่าแม่บ้านรวมกันจัดงาน Halloween ให้เด็กๆได้สนุกกัน แม่บ้านทั้งหลายต่างแกะสลักลูกฟักทอง ติดเทียนไว้ภายใน มาตั้งไว้หน้าบ้าน แล้วก็ออกแบบเสื้อผ้าให้ลูกๆของตนใส่เป็นชุด Batman มั่ง ชุดง่ายๆประหลาดๆแล้วหาหน้ากากให้ใส่ปิดหน้าตา ตกเย็นเด็กทั้งหอพักแต่งชุดเก๋ของพวกเขา มาเคาะตามบ้าน แบบมาหลอกให้กลัว แล้วขอขนมหรือแคนดี้ พร้อมทั้งเปล่งเสียงดังฟังชัดเป็นภาษาอังกฤษว่า trick or treat แม่บ้านคนอื่นได้ขอให้ข้าพเจ้าสวมหน้ากากแบบไทยๆ ไว้หลอกเด็ก หรือให้เด็กๆตื่นเต้นยิ่งขึ้น ข้าพเจ้ามาคิดดูว่า หากต้องสั่งซื้อหัวโขนเช่นหัวหนุมานจากเมืองไทย เพื่อไปเล่นกับกลุ่มลูกอาจารย์ญี่ปุ่นในคืนวันที่ ๑ พฤศจิกายนนั้น เงินเดือนที่ได้ไม่พอซื้อหัวโขนหนุมานแน่นอน เลยต้องขอโทษขอโพยว่า ไม่ขอร่วมสนุกแบบนั้น แต่ยินดีแจกช็อกโกแล็ตให้เด็กที่ไปเคาะประตูคืนนั้น  ไม่มีใครคะยั้นคะยอต่อไป และได้ซื้อช็อกโกแล็ตแจกเด็กๆทั้งหอติดต่อกันมาทุกปี  ข้าพเจ้าเองไม่มีปัญญาและขี้เกียจแกะสลักลูกฟักทองให้มันน่าเกลียดน่ากลัว ซึ่งไม่น่าจะยากอะไร ตัดสินใจไปซื้อลูกฟักปลาสติคที่ก็มีขายตามร้านสรรพสินค้า พร้อมขนมสารพัดชนิดภายใน มาติดไว้หน้าบ้านแทน เทศกาล Halloween จึงมีสีสันสำหรับข้าพเจ้าตลอดสิบกว่าปีในญี่ปุ่น เมื่อเด็กๆมาเคาะประตูขอขนม ก่อนให้ก็อาจขอให้พวกเขาร้องเพลงให้ฟัง ซึ่งเด็กๆก็แผดเสียงร้องคนละเพลง แบบตามใจผู้ร้อง ก็ไม่ว่ากัน แล้วก็เฮโลไปเคาะห้องต่อไป
      ครั้งหนึ่งเดินทางไปแถบเมือง Stuttgart ไปเดินชมปราสาทและอุทยาน เลยได้ค้นพบว่า ที่นั่นทุกปีจัดเทศกาลฉลองHalloween ให้เด็กๆทั้งเมืองในรูปแบบที่น่าสนุกและให้ความรู้ไปด้วยพร้อมกัน ในวาระที่จะใกล้วัน Halloween เลยนำภาพที่ถ่ายจากการไปเยือนครั้งนั้นมาให้ดูเป็นตัวอย่าง เผื่อจะโดนใจให้คิดจัดการเล่นสนุกๆแก่หลานๆหรือในโรงเรียน
(ไฟล์นี้บันทึกไว้ในปี 2006 เป็นภาษาอังกฤษ ขี้เกียจเขียนใหม่เป็นภาษาไทย เลยขอลงไปตามนั้นนะคะ)

The Bluhende Barock (or Blooming Baroque) which is part of the Residenzschloss, in Luwigsburg, in the vicinity of Stuttgart, arranges one large area of the park to permanently create a Fairy-Tale garden for children. And each year from end September to early November, the entire garden showcases all the varities of pumpkins from around the world. It's not just the brilliant colours or sizes of pumpkins that fascinate visitors, children and adults, but the way the gardeners skilfully organize them and carefully display them. Pumpkins become protagonists in the history of mankind and especially that of the North America. The whole garden is a live history book, fun to read and easy to remember. These photos constitute a non-negligible example of how the German educate their children and entertain adults... Right at the main entrance to the Residenzschloss, there the pumpkins not only attract attention but also inspire tenderness.

Here and there in the park, explanatory panels guide the sight, one at a time. ข้อมูลเป็นภาษาเยอรมัน (แปลให้ไม่ได้ค่ะ) เกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของชนชาวพื้นเมืองนั่นคือพวกอินเดียนแดงในโลกใหม่ (ทวีปอเมริกาที่ชาวสเปนได้เดินเรือไปค้นพบก่อนและในปี 1519 ได้จารึกเกี่ยวกับฟักทอง ว่าชาวพื้นเมือง-อินเดียแดง-มีฟักทองเป็นหนึ่งในอาหารประจำวัน)   

Or some others like these. (บอกเล่าเกี่ยวกับการที่ชาวยุโรปเข้าไปตั้งถิ่นฐานในอเมริกา วิถีชีวิต การค้นพบต่างๆรวมทั้งพืชพรรณแปลกๆใหม่ๆที่จะนำเข้าไปปลูกในยุโรปในเวลาต่อมา)



And more pumpkins in the landscape...

The Hupffort, above, is something that makes me ponder... In my younger days I used to wonder what it was like to play, sit, lie down, sleep (and ultimately as seen in many films from Western such as in one of James Bond, make love) in the piles of straw. Our parents had never encouraged and indeed kept us away from whatever could make us dirty, even from paints. Most children of our generation, raised and growing up in the limit of one's own district in the capital of Bangkok, we simply didn't have any chance to get dirty, not in any playground, not around our habitation, not in any school. The most untidy we could be was when we played sport and perspired. Sport is too big a term to call a 30-minute physical exercice a week. And the only time we could be closest to the earth was on the beach. Still very rarely.

    I didn't have any memory of playing with sand on the beach only that of bathing in the sea. It must not impress me at all. Considering my childhood in detail, I was so lucky not to become physically disabled as much as ethically retarded. The result of such a confined childhood, applicable to Thais living in Bangkok in general, is: Thai citydwellers, children or adults, เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ (literally to tread on-chicken's droppings -not-successful. This of course implies barefoot and finally means something like "to be foppish"). We grew up minutely dandified. We proudly believed that was the best to be.(And we really were the cream of our society. Thank Dad! Thank Mom!). We naturally could not conceive any joy in the country lifestyle. We ended up by underestimating the importance and the value of rural life. Others, in extreme cases, despise countrymen, etc.

     A BIG mistake and with it a long chain of consequences. Not many people, of the past (and present) generations, really realize or admit that something is radically wrong in our value system. Education modifies our concept of rural life, of nature and environment. We learn to appreciate simple things, to respect people from all walks of life, to take pleasure in nature. Many visit the countryside, travel to every corner - north, east, south or west, buy local products at low prices and enjoy themselves.. d'un air digne des aristocrates - that of พระยาน้อยชมตลาด. It goes without saying that most Thai ladies will certainly remain neat and tidy from top to toe till the last public appearance on their dead bed.

    We have another saying ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง (Literally chicken are beautiful due to their feathers, men to their clothing). Chicken again! The culture of appearance is the top priority, no matter what! This is also true for many many countries, eastern or western. It is a multi-million business. Now that the bird-flu is in the air and the mad-cow disease around the corner, we are definitely condemned to เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ. But frankly, the comparison is also too extreme, isn't it? End of parentheses !

During the Halloween season, pumpkin is the star on the menu of the park. I love pumpkins. They are delicious! Different varieties are there for sale, at a very low price... and recipes are cordially exchanged, at no cost.

Here a display or a decoration...

An initiative...

All over the Fairy-Tale garden, there are special constructions related, each, to a story, a legend, a tale... Many of them I have no idea about...

Below, is said to be in the story of Pinocchio...

Who is this? A gnome? ... I don't have any idea.

 a biscuit-house...deluding children...

 Attention! a witch is hiding, watching.

 A tower ...

At the spiral staircase of the tower, painted glass-windows decorate the wall and depict scenes of a certain tale familiar to German, and I suppose, to all European kids... Parents bring their children in and together they listen to the story at each stop. The telling voice only starts when someone is in front of the glass-painting which then lights up automatically. I just put here two examples of such painting.  

Or at some spots, one must shout a word then it lights up... witchy heim!

A little girl, German, showed this to me and I got the picture...

Will it work if I shout a Thai word? I didn't have the chance to check. There is definitely a whole lot more for children... The one below is just a still lifeless pond but as soon as a child runs in and sits, water rises and the chair is raised higher and higher while fountains spurt out and smiles bloom on faces.

This is an example of the German know-how. We Thais can have our orange day, any fruit or vegetable day, like the Spanish who have their tomato day, etc. A new way to learn and to teach...

The pumpkin History can be found at this web page : http://urbanext.illinois.edu/pumpkins/history.cfm 

บันทึกเดินทางของโชติรส โกวิทวัฒนพงศ์ เมื่อวันที่ ๑๘ กันยายน ๒๕๔๙.